• Mieczysław Matyasik

      • Zasady oceniania i wymagania edukacyjne- Chemia klasa 7

          • Chemia klasa 7  wymagania edukacyjne

            Wyróżnione wymagania programowe odpowiadają wymaganiom ogólnym i szczegółowym zawartym w treściach nauczania podstawy programowej.

             

            I. Substancje i ich przemiany

             

            Ocena dopuszczająca

            [1]

            Ocena dostateczna

            [1 + 2]

            Ocena dobra

            [1 + 2 + 3]

            Ocena bardzo dobra

            [1 + 2 + 3 + 4]

            Uczeń:

            – zalicza chemię do nauk przyrodniczych

            – stosuje zasady bezpieczeństwa obowiązujące w pracowni chemicznej

            – nazywa wybrane elementy szkła i sprzętu laboratoryjnego oraz określa ich przeznaczenie

            – zna sposoby opisywania doświadczeń chemicznych

            – opisuje właściwości substancji będących głównymi składnikami produktów stosowanych na co dzień

            – definiuje pojęcie gęstość

            – podaje wzór na gęstość

            – przeprowadza proste obliczenia

            z wykorzystaniem pojęć masa, gęstość, objętość

            – wymienia jednostki gęstości

            – odróżnia właściwości fizyczne od chemicznych

            – definiuje pojęcie mieszanina substancji

            – opisuje cechy mieszanin jednorodnych

            i niejednorodnych

            – podaje przykłady mieszanin

            – opisuje proste metody rozdzielania mieszanin na składniki

            – definiuje pojęcia zjawisko fizyczne
             i reakcja chemiczna

            – podaje przykłady zjawisk fizycznych

            i reakcji chemicznych zachodzących

            w otoczeniu człowieka

            – definiuje pojęcia pierwiastek chemiczny

            i związek chemiczny

            – dzieli substancje chemiczne na proste

            i złożone oraz na pierwiastki i związki chemiczne

            – podaje przykłady związków chemicznych

            – dzieli pierwiastki chemiczne na

            metale i niemetale

            – podaje przykłady pierwiastków chemicznych (metali i niemetali)

            – odróżnia metale i niemetale na podstawie ich właściwości

            – opisuje, na czym polegają rdzewienie
               i korozja

            – wymienia niektóre czynniki powodujące korozję

            – posługuje się symbolami chemicznymi pierwiastków (H, O, N, Cl, S, C, P, Si, Na, K, Ca, Mg, Fe, Zn, Cu, Al, Pb, Sn, Ag, Hg)

            Uczeń:

            – omawia, czym zajmuje się chemia

            – wyjaśnia, dlaczego chemia jest nauką

            przydatną ludziom

            – wyjaśnia, czym są obserwacje, a czym wnioski z doświadczenia

            – przelicza jednostki (masy, objętości, gęstości)

            – wyjaśnia, czym ciało fizyczne różni się

            od substancji

            – opisuje właściwości substancji

            – wymienia i wyjaśnia podstawowe sposoby

            rozdzielania mieszanin na składniki

            – sporządza mieszaninę

            – dobiera metodę rozdzielania mieszaniny na składniki

            – opisuje i porównuje zjawisko fizyczne

            i reakcję chemiczną

            – projektuje doświadczenia ilustrujące zjawisko fizyczne i reakcję chemiczną

            – definiuje pojęcie stopy metali

            – podaje przykłady zjawisk fizycznych

            i reakcji chemicznych zachodzących

            w otoczeniu człowieka

            – wyjaśnia potrzebę wprowadzenia symboli

            chemicznych

            – rozpoznaje pierwiastki i związki chemiczne

            – wyjaśnia różnicę między pierwiastkiem, związkiem chemicznym i mieszaniną

            – proponuje sposoby zabezpieczenia przed rdzewieniem przedmiotów wykonanych
            z żelaza

            Uczeń:

            – podaje zastosowania wybranego szkła i sprzętu laboratoryjnego

            – identyfikuje substancje na podstawie

            podanych właściwość

            – przeprowadza obliczenia

            z wykorzystaniem pojęć: masa, gęstość, objętość

            – przelicza jednostki

            – podaje sposób rozdzielenia wskazanej

            mieszaniny na składniki

            – wskazuje różnice między właściwościami fizycznymi składników mieszaniny, które umożliwiają jej rozdzielenie

            – projektuje doświadczenia ilustrujące reakcję chemiczną i formułuje wnioski

            – wskazuje w podanych przykładach

            reakcję chemiczną i zjawisko fizyczne

            – wskazuje wśród różnych substancji mieszaninę i związek chemiczny

            – wyjaśnia różnicę między mieszaniną

            a związkiem chemicznym

            – odszukuje w układzie okresowym pierwiastków podane pierwiastki chemiczne

            – opisuje doświadczenia wykonywane na lekcji

            – przeprowadza wybrane doświadczenia

             

            Uczeń:

            – omawia podział chemii na organiczną
            i nieorganiczną

            – definiuje pojęcie patyna

            – projektuje doświadczenie o podanym tytule (rysuje schemat, zapisuje obserwacje i formułuje wnioski)

            – przeprowadza doświadczenia z działu

            Substancje i ich przemiany

            – projektuje i przewiduje wyniki doświadczeń na podstawie posiadanej wiedzy

             

             


             

             

            Składniki powietrza i rodzaje przemian, jakim ulegają

             

            Ocena dopuszczająca

            [1]

            Ocena dostateczna

            [1 + 2]

            Ocena dobra

            [1 + 2 + 3]

            Ocena bardzo dobra

            [1 + 2 + 3 + 4]

            Uczeń:

            – opisuje skład i właściwości powietrza

            – określa, co to są stałe i zmienne składniki powietrza

            – opisuje właściwości fizyczne i chemiczne tlenu, tlenku węgla(IV), wodoru, azotu oraz właściwości fizyczne gazów szlachetnych

            – podaje, że woda jest związkiem

            chemicznym wodoru i tlenu

            – tłumaczy, na czym polega zmiana stanu skupienia na przykładzie wody

            – definiuje pojęcie wodorki

            – omawia obieg tlenu i tlenku węgla(IV) w przyrodzie

            – określa znaczenie powietrza, wody, tlenu, tlenku węgla(IV)

            – podaje, jak można wykryć tlenek węgla(IV)

            – określa, jak zachowują się substancje

            higroskopijne

            – opisuje, na czym polegają reakcje syntezy, analizy, wymiany

            – omawia, na czym polega spalanie

            – definiuje pojęcia substrat i produkt reakcji chemicznej

            – wskazuje substraty i produkty reakcji chemicznej

            – określa typy reakcji chemicznych

            – określa, co to są tlenki i zna ich podział

            – wymienia podstawowe źródła, rodzaje i skutki zanieczyszczeń powietrza

            – wskazuje różnicę między reakcjami egzo- i endoenergetyczną

            – podaje przykłady reakcji egzo-

            i endoenergetycznych

            – wymienia niektóre efekty towarzyszące

            reakcjom chemicznym

            Uczeń:

            – projektuje i przeprowadza doświadczenie potwierdzające, że powietrze jest mieszaniną jednorodną gazów

            – wymienia stałe i zmienne składniki powietrza

            – oblicza przybliżoną objętość tlenu i azotu,  np. w sali lekcyjnej

            – opisuje, jak można otrzymać tlen

            – opisuje właściwości fizyczne i chemiczne  gazów szlachetnych, azotu

            – podaje przykłady wodorków niemetali

            – wyjaśnia, na czym polega proces fotosyntezy

            – wymienia niektóre zastosowania azotu, gazów szlachetnych, tlenku węgla(IV), tlenu, wodoru

            – podaje sposób otrzymywania tlenku węgla(IV) (na przykładzie reakcji węgla z tlenem)

            – definiuje pojęcie reakcja charakterystyczna

            – planuje doświadczenie umożliwiające wykrycie obecności tlenku węgla(IV) w powietrzu wydychanym z płuc

            – wyjaśnia, co to jest efekt cieplarniany

            – opisuje rolę wody i pary wodnej w przyrodzie

            – wymienia właściwości wody

            – wyjaśnia pojęcie higroskopijność

            – zapisuje słownie przebieg reakcji chemicznej

            – wskazuje w zapisie słownym przebiegu reakcji chemicznej substraty i produkty, pierwiastki i związki chemiczne

            – opisuje, na czym polega powstawanie dziury ozonowej i kwaśnych opadów

            – podaje sposób otrzymywania wodoru (w reakcji kwasu chlorowodorowego z metalem)

            − opisuje sposób identyfikowania gazów: wodoru, tlenu, tlenku węgla(IV)

            -  wymienia źródła, rodzaje i skutki zanieczyszczeń powietrza

            -  wymienia niektóre sposoby postępowania pozwalające chronić powietrze przed zanieczyszczeniami

            – definiuje pojęcia reakcje egzo- i endoenergetyczne

            Uczeń:

            – określa, które składniki powietrza są stałe,

            a które zmienne

            – wykonuje obliczenia dotyczące zawartości procentowej substancji występujących w powietrzu

            – wykrywa obecność tlenku węgla(IV)

            – opisuje właściwości tlenku węgla(II)

            – wyjaśnia rolę procesu fotosyntezy w naszym życiu

            – podaje przykłady substancji szkodliwych dla środowiska

            – wyjaśnia, skąd się biorą kwaśne opady

            – określa zagrożenia wynikające z efektu

            cieplarnianego, dziury ozonowej, kwaśnych opadów

            – proponuje sposoby zapobiegania powiększaniu się dziury ozonowej

            i ograniczenia powstawania kwaśnych opadów

            – projektuje doświadczenia, w których otrzyma tlen, tlenek węgla(IV), wodór

            – projektuje doświadczenia, w których zbada właściwości tlenu, tlenku węgla(IV), wodoru

            – zapisuje słownie przebieg różnych rodzajów reakcji chemicznych

            – podaje przykłady różnych typów reakcji chemicznych

            – wykazuje obecność pary wodnej

            w powietrzu

            – omawia sposoby otrzymywania wodoru

            – podaje przykłady reakcji egzo-

            i endoenergetycznych

            – zalicza przeprowadzone na lekcjach reakcje do egzo- lub endoenergetycznych

            Uczeń:

            – otrzymuje tlenek węgla(IV) w reakcji węglanu wapnia z kwasem chlorowodorowym

            – wymienia różne sposoby otrzymywania tlenu, tlenku węgla(IV), wodoru

            – projektuje doświadczenia dotyczące powietrza i jego składników

            – uzasadnia, na podstawie reakcji magnezu z tlenkiem węgla(IV), że tlenek węgla(IV) jest związkiem chemicznym węgla i tlenu

            – uzasadnia, na podstawie reakcji magnezu  z parą wodną, że woda jest związkiem chemicznym tlenu i wodoru

            – planuje sposoby postępowania umożliwiające ochronę powietrza przed zanieczyszczeniami

            – identyfikuje substancje na podstawie schematów reakcji chemicznych

            – wykazuje zależność między rozwojem cywilizacji a występowaniem zagrożeń, np. podaje przykłady dziedzin życia, których rozwój powoduje negatywne skutki dla środowiska przyrodniczego

             

             

             

            Atomy i cząsteczki

             

             

            Ocena dopuszczająca

            [1]

            Ocena dostateczna

            [1 + 2]

            Ocena dobra

            [1 + 2 + 3]

            Ocena bardzo dobra

            [1 + 2 + 3 + 4]

            Uczeń:

            – definiuje pojęcie materia

            – definiuje pojęcie dyfuzji

            – opisuje ziarnistą budowę materii

            – opisuje, czym atom różni się od cząsteczki

            – definiuje pojęcia: jednostka masy atomowej,

            masa atomowa, masa cząsteczkowa

            – oblicza masę cząsteczkową prostych związków chemicznych

            – opisuje i charakteryzuje skład atomu

            pierwiastka chemicznego (jądro – protony i neutrony, powłoki elektronowe – elektrony)

            – wyjaśni, co to są nukleony

            – definiuje pojęcie elektrony walencyjne

            – wyjaśnia, co to są liczba atomowa, liczba masowa

            – ustala liczbę protonów, elektronów, neutronów w atomie danego pierwiastka chemicznego, gdy znane są liczby atomowa i masowa

            – podaje, czym jest konfiguracja elektronowa

            – definiuje pojęcie izotop

            – dokonuje podziału izotopów

            – wymienia najważniejsze dziedziny życia,
            w których mają zastosowanie izotopy

            – opisuje układ okresowy pierwiastków

            chemicznych

            – podaje treść prawa okresowości

            – podaje, kto jest twórcą układu okresowego

            pierwiastków chemicznych

            – odczytuje z układu okresowego podstawowe informacje o pierwiastkach chemicznych

            – określa rodzaj pierwiastków (metal, niemetal) i podobieństwo właściwości pierwiastków w grupie

            Uczeń:

            – planuje doświadczenie potwierdzające

            ziarnistość budowy materii

            – wyjaśnia zjawisko dyfuzji

            – podaje założenia teorii atomistyczno-

            -cząsteczkowej budowy materii

            – oblicza masy cząsteczkowe

            – opisuje pierwiastek chemiczny jako zbiór atomów o danej liczbie atomowej Z

            – wymienia rodzaje izotopów

            – wyjaśnia różnice w budowie atomów

            izotopów wodoru

            – wymienia dziedziny życia, w których stosuje się izotopy

            – korzysta z układu okresowego pierwiastków

            chemicznych

            – wykorzystuje informacje odczytane z układu

            okresowego pierwiastków chemicznych

            – podaje maksymalną liczbę elektronów na

            poszczególnych powłokach (K, L, M)

            – zapisuje konfiguracje elektronowe

            – rysuje modele atomów pierwiastków chemicznych

            – określa, jak zmieniają się niektóre właściwości pierwiastków w grupie i okresie

             

            Uczeń:

            – wyjaśnia różnice między pierwiastkiem

            a związkiem chemicznym na podstawie założeń teorii atomistyczno-cząsteczkowej budowy materii

            – oblicza masy cząsteczkowe związków chemicznych

            – definiuje pojęcie masy atomowej jako średniej mas atomów danego pierwiastka, z uwzględnieniem jego składu izotopowego

            – wymienia zastosowania różnych izotopów

            – korzysta z informacji zawartych w układzie okresowym pierwiastków chemicznych

            – oblicza maksymalną liczbę elektronów

            w powłokach

            – zapisuje konfiguracje elektronowe

            – rysuje uproszczone modele atomów

            – określa zmianę właściwości pierwiastków
            w grupie i okresie

             

            Uczeń:

            – wyjaśnia związek między podobieństwami właściwości pierwiastków chemicznych zapisanych w tej samej grupie układu okresowego a budową ich atomów i liczbą elektronów walencyjnych

            − wyjaśnia, dlaczego masy atomowe podanych pierwiastków chemicznych w układzie okresowym nie są liczbami całkowitymi

             

             

             

             

             

             

             

             

             

             

             

             

             

             

             

             

             

             

             

             

             

             

             

             

             

             

             

             

             

            Łączenie się atomów. Równania reakcji chemicznych

             

            Ocena dopuszczająca

            [1]

            Ocena dostateczna

            [1 + 2]

            Ocena dobra

            [1 + 2 + 3]

            Ocena bardzo dobra

            [1 + 2 + 3 + 4]

            Uczeń:

            – wymienia typy wiązań chemicznych

            – podaje definicje: wiązania kowalencyjnego niespolaryzowanego, wiązania kowalencyjnego spolaryzowanego, wiązania jonowego

            – definiuje pojęcia: jon, kation, anion

            – definiuje pojęcie elektroujemność

            – posługuje się symbolami pierwiastków chemicznych

            – podaje, co występuje we wzorze elektronowym

            – odróżnia wzór sumaryczny od wzoru

            strukturalnego

            – zapisuje wzory sumaryczne i strukturalne cząsteczek

            – definiuje pojęcie wartościowość

            – podaje wartościowość pierwiastków

            chemicznych w stanie wolnym

            – odczytuje z układu okresowego

            maksymalną wartościowość pierwiastków chemicznych względem wodoru grup 1., 2. i 13.−17.

            – wyznacza wartościowość pierwiastków

            chemicznych na podstawie wzorów

            sumarycznych

            – zapisuje wzory sumaryczny i strukturalny cząsteczki związku dwupierwiastkowego na podstawie wartościowości pierwiastków chemicznych

            – określa na podstawie wzoru liczbę atomów

            pierwiastków w związku chemicznym

            – interpretuje zapisy (odczytuje ilościowo i jakościowo proste zapisy), np.: H2, 2 H, 2 H2 itp.

            – ustala na podstawie wzoru sumarycznego nazwę prostych dwupierwiastkowych związków chemicznych

            – ustala na podstawie nazwy wzór

            sumaryczny prostych

            dwupierwiastkowych związków

            chemicznych

            – rozróżnia podstawowe rodzaje reakcji

            chemicznych

            – wskazuje substraty i produkty reakcji chemicznej

            – podaje treść prawa zachowania masy

            – podaje treść prawa stałości składu

            związku chemicznego

            – przeprowadza proste obliczenia

            z wykorzystaniem prawa zachowania

            Uczeń:

            – opisuje rolę elektronów zewnętrznej powłoki w łączeniu się atomów

            – odczytuje elektroujemność pierwiastków chemicznych

            – opisuje sposób powstawania jonów

            – określa rodzaj wiązania w prostych

            przykładach cząsteczek

            − podaje przykłady substancji o wiązaniu

            kowalencyjnym i substancji o wiązaniu jonowym

            – przedstawia tworzenie się wiązań chemicznych kowalencyjnego i jonowego dla prostych przykładów

            – określa wartościowość na podstawie układu okresowego pierwiastków

            – zapisuje wzory związków chemicznych na podstawie podanej wartościowości lub nazwy pierwiastków chemicznych

            – podaje nazwę związku chemicznego

            na podstawie wzoru

            – określa wartościowość pierwiastków

            w związku chemicznym

            – zapisuje wzory cząsteczek, korzystając

            z modeli

            – wyjaśnia znaczenie współczynnika

            stechiometrycznego i indeksu stechiometrycznego

            – wyjaśnia pojęcie równania reakcji

            chemicznej

            – odczytuje proste równania reakcji chemicznych

            – zapisuje równania reakcji chemicznych

            − dobiera współczynniki w równaniach

            reakcji chemicznych

             

            Uczeń:

            – określa typ wiązania chemicznego

            w podanym przykładzie

            – wyjaśnia na podstawie budowy atomów, dlaczego gazy szlachetne są bardzo mało aktywne chemicznie

            – wyjaśnia różnice między typami wiązań chemicznych

            – opisuje powstawanie wiązań kowalencyjnych dla wymaganych przykładów

            – opisuje mechanizm powstawania wiązania jonowego

            – opisuje, jak  wykorzystać elektroujemność do określenia rodzaju wiązania chemicznego w cząsteczce

            – wykorzystuje pojęcie wartościowości

            – odczytuje z układu okresowego

            wartościowość pierwiastków

            chemicznych grup 1., 2. i 13.−17. (względem wodoru, maksymalną względem tlenu)

            – nazywa związki chemiczne na podstawie wzorów sumarycznych i zapisuje wzory na podstawie ich nazw

            – zapisuje i odczytuje równania reakcji

            chemicznych (o większym stopniu trudności)

            – przedstawia modelowy schemat równania reakcji chemicznej

            – rozwiązuje zadania na podstawie prawa zachowania masy i prawa stałości składu związku chemicznego

            – dokonuje prostych obliczeń stechiometrycznych

            Uczeń:

            – wykorzystuje pojęcie elektroujemności do określania rodzaju wiązania w podanych substancjach

            –  uzasadnia i udowadnia doświadczalnie, że masa substratów jest równa masie produktów

            – rozwiązuje trudniejsze zadania dotyczące poznanych praw (zachowania masy, stałości składu związku chemicznego)

            – wskazuje podstawowe różnice między wiązaniami kowalencyjnym a jonowym oraz kowalencyjnym niespolaryzowanym a kowalencyjnym spolaryzowanym

            – opisuje zależność właściwości związku chemicznego od występującego w nim wiązania chemicznego

            – porównuje właściwości związków kowalencyjnych i jonowych (stan skupienia, rozpuszczalność w wodzie, temperatury topnienia i wrzenia, przewodnictwo ciepła i elektryczności)

            – zapisuje i odczytuje równania reakcji chemicznych o dużym stopniu trudności

            – wykonuje obliczenia stechiometryczne

             

             

             

             

             

            Woda i roztwory wodne

             

            Ocena dopuszczająca

            [1]

            Ocena dostateczna

            [1 + 2]

            Ocena dobra

            [1 + 2 + 3]

            Ocena bardzo dobra

            [1 + 2 + 3 + 4]

            Uczeń:

            – charakteryzuje rodzaje wód występujących

            w przyrodzie

            – podaje, na czym polega obieg wody

            w przyrodzie

            – podaje przykłady źródeł zanieczyszczenia wód

            – wymienia niektóre skutki zanieczyszczeń oraz sposoby walki z nimi

            – wymienia stany skupienia wody

            – określa, jaką wodę nazywa się wodą destylowaną

            – nazywa przemiany stanów skupienia wody

            – opisuje właściwości wody

            – zapisuje wzory sumaryczny i strukturalny

            cząsteczki wody

            – definiuje pojęcie dipol

            – identyfikuje cząsteczkę wody jako dipol

            – wyjaśnia podział substancji na dobrze rozpuszczalne, trudno rozpuszczalne oraz praktycznie nierozpuszczalne w wodzie

            − podaje przykłady substancji, które

            rozpuszczają się i nie rozpuszczają się

            w wodzie

            – wyjaśnia pojęcia: rozpuszczalnik i substancja

            rozpuszczana

            – projektuje doświadczenie dotyczące rozpuszczalności różnych substancji w wodzie

            – definiuje pojęcie rozpuszczalność

            – wymienia czynniki, które wpływają

            na rozpuszczalność substancji

            – określa, co to jest krzywa rozpuszczalności

            – odczytuje z wykresu rozpuszczalności

            rozpuszczalność danej substancji w podanej

            temperaturze

            – wymienia czynniki wpływające na szybkość

            rozpuszczania się substancji stałej w wodzie

            – definiuje pojęcia: roztwór właściwy, koloid

            i zawiesina

            – podaje przykłady substancji tworzących z wodą roztwór właściwy, zawiesinę, koloid

            – definiuje pojęcia: roztwór nasycony, roztwór nienasycony, roztwór stężony, roztwór rozcieńczony

            – definiuje pojęcie krystalizacja

            – podaje sposoby otrzymywania roztworu nienasyconego z nasyconego i odwrotnie

            – definiuje stężenie procentowe roztworu

            – podaje wzór opisujący stężenie procentowe roztworu

            – prowadzi proste obliczenia z wykorzystaniem pojęć: stężenie procentowe, masa substancji, masa rozpuszczalnika, masa roztworu

            Uczeń:

            – opisuje budowę cząsteczki wody

            – wyjaśnia, co to jest cząsteczka polarna

            – wymienia właściwości wody zmieniające

            się pod wpływem zanieczyszczeń

            – planuje doświadczenie udowadniające, że woda: z sieci wodociągowej i naturalnie występująca w przyrodzie są mieszaninami

            – proponuje sposoby racjonalnego gospodarowania wodą

            – tłumaczy, na czym polegają procesy mieszania i rozpuszczania

            – określa, dla jakich substancji woda jest

            dobrym rozpuszczalnikiem

            – charakteryzuje substancje ze względu na ich

            rozpuszczalność w wodzie

            – planuje doświadczenia wykazujące wpływ

            różnych czynników na szybkość

            rozpuszczania substancji stałych w wodzie

            – porównuje rozpuszczalność różnych

            substancji w tej samej temperaturze

            – oblicza ilość substancji, którą można rozpuścić w określonej objętości wody

            w podanej temperaturze

            – podaje przykłady substancji, które

            rozpuszczają się w wodzie, tworząc

            roztwory właściwe

            – podaje przykłady substancji, które nie rozpuszczają się w wodzie, tworząc koloidy lub zawiesiny

            – wskazuje różnice między roztworem

            właściwym a zawiesiną

            – opisuje różnice między roztworami:

            rozcieńczonym, stężonym, nasyconym

            i nienasyconym

            – przekształca wzór na stężenie procentowe

            roztworu tak, aby obliczyć masę substancji

            rozpuszczonej lub masę roztworu

            – oblicza masę substancji rozpuszczonej lub

            masę roztworu, znając stężenie procentowe

            roztworu

            – wyjaśnia, jak sporządzić roztwór o określonym stężeniu procentowym, np. 100 g 20-procentowego roztworu soli kuchennej

            Uczeń:

            – wyjaśnia, na czym polega tworzenie

            wiązania kowalencyjnego spolaryzowanego

            w cząsteczce wody

            – wyjaśnia budowę polarną cząsteczki wody

            – określa właściwości wody wynikające z jej

            budowy polarnej

            – przewiduje zdolność różnych substancji do rozpuszczania się w wodzie

            – przedstawia za pomocą modeli proces

            rozpuszczania w wodzie substancji o budowie polarnej, np. chlorowodoru

            – podaje rozmiary cząstek substancji

            wprowadzonych do wody i znajdujących się

            w roztworze właściwym, koloidzie,

            zawiesinie

            – wykazuje doświadczalnie wpływ różnych

            czynników na szybkość rozpuszczania

            substancji stałej w wodzie

            – posługuje się wykresem rozpuszczalności

            – wykonuje obliczenia z wykorzystaniem

            wykresu rozpuszczalności

            – oblicza masę wody, znając masę roztworu

            i jego stężenie procentowe

            – prowadzi obliczenia z wykorzystaniem

            pojęcia gęstości

            – podaje sposoby zmniejszenia lub zwiększenia stężenia roztworu

            – oblicza stężenie procentowe roztworu

            powstałego przez zagęszczenie i rozcieńczenie

            roztworu

            – oblicza stężenie procentowe roztworu

            nasyconego w danej temperaturze

            (z wykorzystaniem wykresu rozpuszczalności)

            – wymienia czynności prowadzące

            do sporządzenia określonej objętości roztworu

            o określonym stężeniu procentowym

            – sporządza roztwór o określonym stężeniu

            procentowym

             

            Uczeń:

            – proponuje doświadczenie udowadniające,

            że woda jest związkiem wodoru i tlenu

            – określa wpływ ciśnienia atmosferycznego na wartość temperatury wrzenia wody

            – porównuje rozpuszczalność w wodzie związków kowalencyjnych i jonowych

            – wykazuje doświadczalnie, czy roztwór jest

            nasycony, czy nienasycony

            – rozwiązuje z wykorzystaniem gęstości zadania rachunkowe dotyczące stężenia procentowego

            – oblicza rozpuszczalność substancji w danej

            temperaturze, znając stężenie procentowe jej

            roztworu nasyconego w tej temperaturze

            – oblicza stężenie roztworu powstałego po zmieszaniu roztworów tej samej substancji o różnych stężeniach

             

             

            w którym rozpuszczono mieszaninę substancji stałych

            – rozwiązuje zadania z wykorzystaniem pojęcia stężenie molowe

             

            Tlenki i wodorotlenki

             

            Ocena dopuszczająca

            [1]

            Ocena dostateczna

            [1 + 2]

            Ocena dobra

            [1 + 2 + 3]

            Ocena bardzo dobra

            [1 + 2 + 3 + 4]

            Uczeń:

            – definiuje pojęcie katalizator

            – definiuje pojęcie tlenek

            – podaje podział tlenków na tlenki metali i tlenki niemetali

            – zapisuje równania reakcji otrzymywania tlenków metali i tlenków niemetali

            – wymienia zasady BHP dotyczące pracy z zasadami

            – definiuje pojęcia wodorotlenek i zasada

            – odczytuje z tabeli rozpuszczalności, czy wodorotlenek jest rozpuszczalny w wodzie czy też nie

            – opisuje budowę wodorotlenków

            – zna wartościowość grupy wodorotlenowej

            – rozpoznaje wzory wodorotlenków

            – zapisuje wzory sumaryczne wodorotlenków: NaOH, KOH, Ca(OH)2, Al(OH)3, Cu(OH)2

            – opisuje właściwości oraz zastosowania wodorotlenków: sodu, potasu i wapnia

            – łączy nazwy zwyczajowe (wapno palone i wapno gaszone) z nazwami systematycznymi tych związków chemicznych

            – definiuje pojęcia: elektrolit, nieelektrolit

            − definiuje pojęcia: dysocjacja jonowa, wskaźnik

            – wymienia rodzaje odczynów roztworów

            – podaje barwy wskaźników w roztworze o podanym odczynie

            – wyjaśnia, na czym polega dysocjacja jonowa zasad

            – zapisuje równania dysocjacji jonowej zasad (proste przykłady)

            − podaje nazwy jonów powstałych w wyniku dysocjacji jonowej

            – odróżnia zasady od innych substancji za pomocą wskaźników

            – rozróżnia pojęcia wodorotlenek i zasada

             

            Uczeń:

            – podaje sposoby otrzymywania tlenków

            – opisuje właściwości i zastosowania wybranych tlenków

            – podaje wzory i nazwy wodorotlenków

            – wymienia wspólne właściwości zasad i wyjaśnia, z czego one wynikają

            – wymienia dwie główne metody otrzymywania wodorotlenków

            – zapisuje równania reakcji otrzymywania wodorotlenku sodu, potasu i wapnia

            – wyjaśnia pojęcia woda wapienna, wapno palone i wapno gaszone

            – odczytuje proste równania dysocjacji jonowej zasad

            – definiuje pojęcie odczyn zasadowy

            – bada odczyn

            – zapisuje obserwacje do przeprowadzanych na lekcji doświadczeń

            Uczeń:

            – wyjaśnia pojęcia wodorotlenek i zasada

            – wymienia przykłady wodorotlenków i zasad

            – wyjaśnia, dlaczego podczas pracy z zasadami należy zachować szczególną ostrożność

            – wymienia poznane tlenki metali, z których
               otrzymać zasady

            – zapisuje równania reakcji otrzymywania wybranego wodorotlenku

            – planuje doświadczenia, w których wyniku można otrzymać wodorotlenki sodu, potasu lub wapnia

            – planuje sposób otrzymywania wodorotlenków nierozpuszczalnych w wodzie

            – zapisuje i odczytuje równania dysocjacji jonowej zasad

            – określa odczyn roztworu zasadowego i uzasadnia to

            – opisuje doświadczenia przeprowadzane na lekcjach (schemat, obserwacje, wniosek)

            – opisuje zastosowania wskaźników

            – planuje doświadczenie, które umożliwi zbadanie odczynu produktów używanych w życiu codziennym

            Uczeń:

            – zapisuje wzór sumaryczny wodorotlenku dowolnego metalu

            – planuje doświadczenia, w których wyniku można otrzymać różne wodorotlenki, także praktycznie nierozpuszczalne w wodzie

            – zapisuje równania reakcji otrzymywania różnych wodorotlenków

            – identyfikuje wodorotlenki na podstawie podanych informacji

            – odczytuje równania reakcji chemicznych

             

             

             

             

            OCENIANIE

            Ocenie  podlegają  następujące  formy  aktywności  ucznia :

            a)      -  odpowiedzi  ustne -  sprawdzają znajomość materiału z trzech ostatnich tematów

                  - prezentacje ustne 

             

            b)       prace pisemne

            1)       „kartkówki”   polegające  na  sprawdzeniu  opanowania  umiejętności  i wiadomości  z  1-3  tematów  poprzednich lub  zadania domowego;

            2)       sprawdziany z działu materiału– dłuższe  sprawdziany, obowiązkowe, poprzedzone lekcją powtórzeniową, zapowiadane z tygodniowym wyprzedzeniem, wpisane do dziennika elektronicznego;

            3)   prace domowe

            4)   wytwory pracy w grupie

             

             

             

             

             

            2.       Warunki  poprawy  ocen

            a.        Uczniowie są zobowiązani do poprawy wszystkich ocen niedostatecznych z: sprawdzianu, pracy klasowej, testu. Uczniowie z ocenami wyższymi niż niedostateczna mogą  poprawiać prace klasowe, sprawdziany, testy, kartkówki. Nauczyciel może wyrazić zgodę na poprawę ocen z kartkówek.

            b.       Sprawdziany, prace, klasowe, testy poprawia się jeden raz. W szczególnych przypadkach dopuszcza się możliwość kolejnej poprawy . ocena z poprawy nie może być niższa niż ocena początkowa

            c.        Poprawa odbywa się w terminie do 2 tygodni od daty zapoznania się z oceną.

            3.        Uczniowie o specjalnych potrzebach edukacyjnych i specyficznych trudnościach w uczeniu się mają prawo do dostosowania wymagań do ich możliwości psychofizycznych, szczegóły dostosowań określa nauczyciel.

                      4..       Wszystkie oceny uzyskane przez ucznia mają wpływ i składają się na ocenę śródroczną (roczną).   

            5.    Uczniowi przysługuje prawo ubiegania się o wyższą niż przewidywana ocenę roczną z obowiązkowych i dodatkowych zajęć edukacyjnych jeżeli:

            • frekwencja na zajęciach z danego przedmiotu  jest nie niższa niż 80 % (z wyjątkiem długotrwałej choroby)

            • przystąpił do przewidzianych przez nauczyciela sprawdzianów i prac pisemnych,

            • systematycznie wykonywał zadania zlecone przez nauczyciela;

            • skorzystał z oferowanych przez nauczyciela form pomocy,  w tym konsultacji indywidualnych.

            1.   W celu podwyższenia przewidywanej rocznej oceny klasyfikacyjnej, w ciągu 2 dni od poinformowania o ocenach przewidywanych, uczeń lub jego rodzice zwracają się, za pośrednictwem dziennika elektronicznego lub pisenie, z wnioskiem do nauczyciela przedmiotu o podwyższenie przewidywanej rocznej oceny klasyfikacyjnej z zajęć edukacyjnych (maksimum o jeden stopień).

            2. Nauczyciel po otrzymaniu wniosku, sprawdza spełnianie przez ucznia warunków umożliwiających podwyższanie oceny i kolejnego dnia roboczego udziela uczniowi poprzez dziennik elektroniczny odpowiedzi odmownej lub zleca wykonanie zadań i termin umożliwiający podwyższenie oceny.

            3. Uczeń (lub jego rodzice), który uzyskał odmowę, ma prawo tego samego dnia zwrócić się z prośbą o umożliwienie podwyższania oceny – do dyrektora szkoły, który ma obowiązek rozpoznać sprawę w ciągu 2 dni roboczych.

            4. Dokumentację związaną z procedurą przechowuje nauczyciel do zakończenia roku szkolnego.

            6. Inne kwestie dotyczące oceniania określa Statut Szkoły.

             

             

            DOSTOSOWANIE  DO MOŻLIWOŚCI UCZNIÓW

            ZE SPECJALNYMI WYMAGANIAMI EDUKACYJNYMI

             

            1. Uczniowie posiadający opinię poradni psychologiczno-pedagogicznej o specyficznych

            trudnościach w uczeniu się oraz uczniowie posiadający orzeczenie o potrzebie nauczania

            indywidualnego lub specjalnego są oceniani z uwzględnieniem zaleceń poradni.

             

            2. Nauczyciel dostosowuje wymagania edukacyjne do indywidualnych potrzeb

            psychofizycznych i edukacyjnych ucznia posiadającego opinię poradni psychologiczno-pedagogicznej o specyficznych trudnościach w uczeniu się.

             

            3. W stosunku do wszystkich uczniów posiadających dysfunkcje zastosowane zostaną zasady wzmacniania poczucia własnej wartości, bezpieczeństwa, motywowania do pracy

            i doceniania małych sukcesów.

            4. Dostosowania szczegółowe:

            a) uczniowie z specyficznymi trudnościami w uczeniu się, w tym z dysleksją, dysgrafią, dysortografią   —  dostosowanie wymagań będzie dotyczyło formy sprawdzania wiedzy, nie treści

            Ucznia ze specyficznymi trudnościami w uczeniu się obowiązują na lekcjach chemii wymagania
             i kryteria ocen określone w wymaganiach edukacyjnych dla wszystkich uczniów, z pewnymi wyjątkami. Od ucznia wymaga się podstawowych umiejętności i wiadomości, o  których mowa
            w podstawie programowej.

            — posadzenie dziecka blisko nauczyciela, dzięki czemu zwiększy się jego koncentracja uwagi,                   wzrośnie bezpośrednia kontrola nauczyciela, bliskość tablicy pozwoli zmniejszyć ilość błędów przy przepisywaniu,

            — podawanie poleceń w prostszej formie,

            — pomaganie w rozwiązywaniu zdań tekstowych poprzez zadawanie naprowadzających pytań,

            — unikanie trudnych, czy bardzo abstrakcyjnych pojęć, częste odwoływanie się do konkretu,   

                 przykładu, zjawisk życia codziennego

            — unikanie pytań problemowych, przekrojowych

            — odrębne instruowanie dziecka

            — w ocenie pracy ucznia uwzględnianie poprawności toku rozumowania, a nie tylko prawidłowości

                wyniku końcowego,

            — poprawianie ocen z prac pisemnych w dowolnej formie (ustnej lub pisemnej) na dodatkowych

                 zajęciach

            — wydłużanie czasu na odpowiedź i prace pisemne

            — odpytywanie po uprzedzeniu kiedy i z czego dokładnie uczeń będzie pytany,

             

            — dzielenie materiału na mniejsze partie, wyznaczanie czasu na ich opanowanie i odpytanie

            — pomoc podczas wypowiedzi ustnych w doborze słownictwa, naprowadzanie poprzez

                 pytania pomocnicze

             

            — korzystanie z modeli związków chemicznych, tablicy pierwiastków chemicznych , kalkulatora podczas odpowiedzi, kartkówek, sprawdzianów

            — wydłużanie czasu na odpowiedź i prace pisemne, jeżeli to niemożliwe, to ograniczenie liczby zadań w pracy klasowej,

            — rozłożenie w czasie nauki  symboli chemicznych, definicji, reguł,

             

            b) uczniowie z obniżonym potencjałem intelektualnym – dostosowanie wymagań  w zakresie formy
             i treści

            — obowiązują wymagania jak dla uczniów bez deficytów, za wyjątkiem oceny dopuszczającej, którą uczeń uzyskuje po otrzymaniu 20% punktów możliwych do uzyskania,

            —uczeń ma prawo poprawiać sprawdzian w formie dla siebie najkorzystniejszej(ustnej lub pisemnej),

            — w kartkówkach ze znajomości pisania wzorów związków chemicznych przeważają przykłady związków dwupierwiastkowych

            — w pracy pisemnej zdecydowana część zajmują zadania zamknięte i zadania z luką.

            c) uczniowie z orzeczonym upośledzeniem lekkim - dostosowanie wymagań  w zakresie formy
             i treści

            Uczniów z upośledzeniem lekkim obowiązuje taka sama podstawa programowa jak uczniów bez deficytów .

            —na stopień bardzo dobry muszą opanować wiadomości i umiejętności określone jako podstawowe (czyli na stopień dostateczny dla ucznia bez deficytów) .

            —na stopień dobry wiadomości i umiejętności określone jako konieczne (czyli na ocenę dopuszczającą dla ucznia bez deficytów).

            —na stopień dostateczny ponad połowę wiadomości i umiejętności koniecznych.

            —na stopień dopuszczający połowę wiadomości i umiejętności koniecznych.

            —uczniowie, którzy nie spełniają tych wymagań, unikają nauki, nie wykazują chęci współpracy z nauczycielem, nie przyjmują pomocy otrzymają stopień niedostateczny,

            — uczniowie z działu równania reakcji chemicznych  wskazują reakcje na podstawie tekstu i wskazują typ reakcji

            d) uczniowie z niepełnosprawnością ruchową - dostosowanie wymagań  w zakresie formy

            —jeżeli niepełnosprawność  dotyczy kończyn górnych, to nie oceniamy estetyki  napisanych wzorów związków chemicznych.

            — uczeń może opowiedzieć jakie czynności należy wykonać, aby rozwiązać zadanie. Preferujemy odpowiedzi ustne.

            —w testach i pracach pisemnych wykorzystujemy zadania zamknięte, zadania z luką.

            —uczeń może w zadaniach domowych korzystać z komputera .

            e) uczniowie słabo słyszący

            —  w klasie siedzą w pierwszych lub drugich ławkach,

            — nauczyciel przypomina uczniowi o noszeniu aparatu słuchowego,

            — nauczyciel sprawdza czy uczeń zrozumiał  polecenie,

            — nauczyciel przekazując informacje, staje przodem do ucznia,

            — nauczyciel dokładnie i głośno wymawia nowe pojęcia i objaśnia je,

            —nauczyciel sprawdza czy uczeń zapisał zadanie domowe,  informacje o kartkówkach  i pracach klasowych,

            —jeżeli wymaga tego sytuacja, uczeń może mieć inny test, w którym przeważają zadania z krótkimi poleceniami

            f) uczniowie słabo widzący — wymagania jak dla uczniów bez dysfunkcji, ale

            — uczeń zajmuje ławkę przy oknie w dobrze oświetlonym miejscu,

            — na lekcji ma przygotowane pogrubione linie w zeszycie, jeżeli tego wymaga sytuacja(przygotowane przez rodziców lub innych członków rodziny),

            — kartkówki i sprawdziany są pisane czcionką ‘16’ lub większą,

            —nauczyciel przygotowuje powiększone kserokopie fotografii i rysunków, które chce z uczniem na lekcji omawiać,

            — uczeń może podczas lekcji, na kartkówce i pracy klasowej korzystać z modeli związków chemicznych,

            — uczeń korzysta z powiększonych kserokopii  układu okresowego i tabeli rozpuszczalności wodorotlenków i soli,

            —zwracanie uwagi na szybką męczliwość ucznia związana ze zużywaniem większej energii na patrzenie i  interpretację informacji uzyskanych droga wzrokową – wydłużenie czasu na wykonanie określonych zadań

            —Częste zadawanie pytania – „co widzisz?” w celu sprawdzenia i uzupełnienia słownego trafności doznań wzrokowych

            g) uczniowie przewlekle chorzy — wymagania jak dla uczniów bez dysfunkcji, ale

            — jeżeli uczeń jest długo nieobecny, zaległe kartkówki i sprawdziany pisze we wcześniej uzgodnionym z nauczycielem terminie,

            — braki we wiadomościach i umiejętnościach uzupełnia uczestnicząc w zajęciach dodatkowych

            h) uczniowie wykazujący kłopoty z zachowaniem i zagrożeni niedostosowaniem społecznym

            —wymagania jak dla uczniów bez dysfunkcji

            — posadzenie dziecka blisko nauczyciela, dzięki czemu zwiększy się jego koncentracja uwagi, ograniczeniu ulegnie ilość bodźców rozpraszających, wzrośnie bezpośrednia kontrola nauczyciela,

            i) uczniowie z deficytami rozwojowymi

            —wymagania jak dla uczniów bez dysfunkcji, ale

            —wydłużony czas na odpowiedzi

            —precyzyjne, krótkie polecenia

            —wydłużony czas na opanowanie definicji, reguł, twierdzeń

            —poprawa ocen w dowolnej formie(ustnej lub pisemnej) na dodatkowych zajęciach

            j) uczniowie z trudnościami w nauce

            —wymagania jak dla uczniów bez dysfunkcji, ale

            —posadzenie ucznia blisko nauczyciela, kontrola pracy na lekcjach,

            — pilnowanie odrabiana zadań domowych,

            — wdrażanie do regularnego uczenia się,

            — kontrolowanie obecności na lekcjach

            k)uczniowie z ADHD

            — wymagania jak dla uczniów bez dysfunkcji,

            — pomaganie uczniowi w skupieniu się na wykonywaniu jednej czynności,

            — wydawanie jasnych, precyzyjnych poleceń- na raz tylko jedno polecenie,

            — formułowanie informacji dotyczących pracy domowej w sposób jasny i przejrzysty,

            — przypominanie o regułach,

            — skupianie uwagi ucznia na tym co najważniejsze – kolor, podkreślenie, poprawny zapis

            — chwalenie ucznia za każde pozytywne zachowanie

            — angażowanie ucznia w konkretne działania

            — akceptowanie ucznia bez względu na jego nieprawidłowe zachowania

            —w miarę potrzeby opracowanie zrozumiałego dla ucznia kontraktu

            — zapewnienie uczniowi miejsca w pierwszej ławce

            Dla ucznia z upośledzeniem lekkim

            Nauczyciel dostosowuje metody i formy pracy do potrzeb ucznia, przygotowuje karty pracy i inne pomoce, które zwiększają efektywność prowadzonych zajęć.

             

            WSKAZANIA NAKIEROWANE NA NIWELOWANIE TRUDNOŚCI ROZWOJOWYCH I EDUKACYJNYCH:

            -       Dostosowanie wymagań programowych do możliwości ucznia z upośledzeniem umysłowym w stopniu lekkim na podstawie wnikliwej obserwacji

            -       Zadawanie pytań pomocniczych, ukierunkowanie na problem, istotę sprawy,

            -       Kontrolowanie toku myślenia podczas wykonywania zadań

            -       Stosowanie poleceń prostych,

            -       Dzielenie materiału do nauki na mniejsze części

            -       Przykłady ilustrować, odwoływać się do konkretów

            -       Wracać do podstaw programowych z lat wcześniejszych, aby lepiej je utrwalić

            -       Pomaganie w rozwiązywaniu zadań tekstowych – szczegółowa analiza tekstu, stosowanie pytań pomocniczych, wypisywanie elementów ważnych w zadaniu, wypisywanie danych, powtarzanie przez ucznia tekstu własnymi słowami, praca etapami,

            -       Pomaganie w nabywaniu umiejętności matematycznych i wyobraźni matematycznej – działania na konkretach, stosowanie grafów i innych pomocy, stosowanie prostych przykładów działań, wykorzystanie np. liczydeł, stosowanie rysunków

            -       Pomaganie w odczytywaniu tekstów ze zrozumieniem oraz prowadzeniu notatek (np. karty pracy), dzielenie tekstu dłuższego i bardziej złożonego na części,

            -       Wydłużenie czasu pracy;

            -        Dostosowanie wielkość czcionki prac pisemnych do potrzeb ucznia

             

             

            WARUNKI ZAPOBIEGANIA WTÓRNYM SKUTKOM NIEPEŁNOSPRAWNOŚCI:

            - korygowanie, usprawnianie i kompensowanie zaburzonych funkcji

            - rozwijanie umiejętności poznawczych, potrzebnych do należytej orientacji w otoczeniu.

            - stopniowanie trudności i indywidualizacja w procesie kształcenia.

            - kształtowanie równowagi emocjonalnej i pozytywnej motywacji do pracy.

            - rozwijanie zainteresowań, predyspozycji oraz naturalnej aktywności.

            - wdrażanie do zdobycia niezależności i zaradności życiowej.

            - docenianie za postępy dydaktyczne i pozytywne zachowania

            - wdrożenie do uczestniczenia w różnych formach życia społecznego na równi z innymi

            Zakres dostosowania wymagań edukacyjnych

            Uczeń realizuje treści podstawy programowej kształcenia ogólnego.

            - dostosowanie ilości materiału przeznaczonego do opanowania do możliwości dziecka na podstawie wnikliwej obserwacji dziecka,

            - wydłużenie czasu pracy,

            -  zwiększenie ilości powtórzeń,

            -  udzielanie dodatkowych wyjaśnień, wskazówek.

            - stosowanie wzmocnień pozytywnych poprzez pochwałę, nagrodę za niewielkie postępy ucznia

            - wzmacnianie uwagi ucznia

            - stosowanie takich strategii pomocy uczniowi, które umożliwią mu zrozumienie istoty zadania lub zagadnienia poprzez :

            Odpowiednie metody pracy (problemowa, zadawania pytań, praktycznego działania, czy oparta na przeżywaniu)

            Dobór środków dydaktycznych (modele, filmy, plansze, wizualizacje) Eksperymenty i doświadczenia

            Formy pracy: Praca z pomocą nauczyciela


            DOSTOSOWANIE SPOSOBU SPRAWDZANIA WIADOMOŚCI I OCENIANIA:

            -       umożliwienie zdawania części materiału ustnie,

            -       ocenianie wartość merytorycznej prac, nie biorąc pod uwagę błędów,

            -       branie pod uwagę wysiłku i zaangażowania ucznia, udział w zajęciach, aktywność, zainteresowanie tematyką, a także stopień przygotowania do zajęć, odrabianie prac domowych,

             

             Dysleksja: Zewnętrzna organizacja nauczania ze względu na dysleksję oraz na chorobę przewlekłą:

            Uczeń z rozpoznaną dysleksją siedzi na lekcji blisko nauczyciela, tak by nauczyciel mógł go obserwować i pomóc, a także zachęcać do proszenia o pomoc, gdy jest to konieczne. Dzięki temu zwiększy się koncentracja uwagi ucznia, ograniczeniu ulegnie ilość bodźców rozpraszających, wzrośnie bezpośrednia kontrola nauczyciela (może zauważyć napady wyłączeń świadomości, rozpoznać symptomy słabszego samopoczucia ). Bliskość tablicy pozwoli zmniejszyć ilość błędów przy przepisywaniu.

            Uczennica może pisać w zeszytach formatu A 4 z szerokim marginesem

            Metody, formy , środki dydaktyczne:

            - Używanie środków informatycznych. Na lekcjach wykorzystuję symulacje doświadczeń i różnego rodzaju animacje zamieszczone na płytach dołączanych do podręczników oraz multibooka z wydawnictwa MAC

            - Korzystanie z modeli związków chemicznych ( przy omawianiu związków organicznych)

            - Uczniowie z dysfunkcjami posługują się jak najprostszym układem okresowym, zawierającym tylko niezbędne informacje: symbol pierwiastka, jego nazwę, liczbę atomową i masę. W układzie okresowym nie może występować „stara” lub podwójna numeracja.

            - W celu ułatwienia przyporządkowania wszystkich nazw do danej substancji chemicznej podaję zawsze wszystkie dopuszczalne nazwy, np. etin=etyn=acetylen. Unikam stosowania nazw starych i zwyczajowych, nieużywanych powszechnie.

            - Końcówki wyrazów zbliżonych fonetycznie zapisywane są na tablicy innym kolorem.

            - Podczas wprowadzania fachowych nazw wobec czynności znanych uczniom z życia codziennego (np. zdekantuj – zamiast zlej ciecz znad osadu czy sedymentacja – zamiast opadanie cząstek na dno), termin chemiczny uzupełniam jego znaczeniem i opisem.

            - Szczególną uwagę uczniów zwracam na podobieństwo wzorów (np. CuO, CaO) oraz na różnice we właściwościach tych związków.

            - Aby ułatwić uczniom rozróżnianie zakresu znaczeniowego nazw potocznych od terminów chemicznych, nazwy potoczne są uzupełniane określeniami (zamiast sól– sól kuchenna , zamiast cukier – cukier spożywczy , słowo węgiel uzupełnia się: węgiel kopalny ).

            - Zapisywanie na tablicy związków chemicznych wraz z wartościowością, np. kwas siarkowy (VI), kwas siarkowy (IV)

            - Stosowanie konsekwentnie jednego zapisu w przyporządkowaniu nazw symbolom chemicznym , np. P4 zamiast P

            - Równoczesne zapisywanie na tablicy wszystkich typów wzorów chemicznych dla danego związku chemicznego, np. sumaryczny, strukturalny, grupowy

            - Rysowanie na tablicy wzorów związków organicznych konsekwentnie zawsze w tej samej orientacji przestrzennej

            - Wymaganie od uczniów podawania własnych przykładów danych pojęć w celu wyeliminowania mylenia terminów chemicznych z ich odległymi od chemii znaczeniami , np. wiązanie ( a materialny supeł)

            - Powtarzanie poleceń, upewnienie się, czy uczeń je zrozumiał

            - Traktowanie wzoru chemicznego, w którym uczeń napisał indeks dolny dużymi cyframi za prawidłowy, np. H2SO4 zamiast H2SO4

            - Kiedykolwiek to możliwe zachęcam uczniów do wielokrotnego powtarzania tego, co zrobili. Własny głos ucznia jest bardzo korzystny dla efektywności procesów pamięciowych. Nowe pojęcia powtarzają uczniowie chórem lub na zasadzie „rundki” po klasie.

            - Częste odwoływanie się do konkretu, przykładu, zjawisk życia codziennego

            - Pomaganie w rozwiązywaniu zadań tekstowych na lekcji poprzez zadawanie naprowadzających pytań ( jeśli uczennica zgłosi taką potrzebę )

            - Dzielenie materiału na mniejsze partie, wyznaczanie czasu na ich opanowanie ( jeśli uczennica zgłosi taką potrzebę, np. podczas zaliczania symboli pierwiastków)

            - Dawanie więcej czasu na czytanie tekstów, poleceń, instrukcji, szczególnie podczas samodzielnej pracy lub sprawdzianów, w miarę potrzeby pomagać w ich odczytaniu,

            - Głośne czytanie poleceń z podręcznika (przez nauczyciela lub innego ucznia) i sprawdzanie stopnia zrozumienia przy jednoczesnym śledzeniu go przez uczennicę

            - Nie odpytywanie przy tablicy, aby nie powodować sytuacji stresowej ( odpowiedź na początku lekcji), ale zachęcanie do uczestniczenia w lekcji i podchodzenia do tablicy wtedy, kiedy są ćwiczenia uczniowskie (ćwiczenie umiejętności pisania wzorów chemicznych)

            - Rozbudzanie chęci eksperymentowania poprzez wykonywanie doświadczeń na lekcji. W czasie wykonywania doświadczeń- asekuracja nauczyciela. Uczennica nei może wąchać odczynników.

            - Wprowadzenie strategii sprzyjającej koncentracji uwagi ( różne formy aktywności- np. doświadczenia, film, wykład )

            - Wdrażanie uczennicy do dokonywania wnikliwej autokorekty prac
            -Stwarzanie sytuacji, w której uczennica może odnieść sukces ( doświadczenia uczniowskie)
            -Motywowanie do podejmowania zadań o różnym stopniu trudności

            Warunki sprawdzania poziomu wiedzy i umiejętności  ( metody i formy sprawdzania poziomu wiedzy i umiejętności ( metody i formy sprawdzania i kryteria oceniania)

            Ucznia ze specyficznymi trudnościami w uczeniu się obowiązują na lekcjach chemii wymagania i kryteria oceniania określone w wymaganiach edukacyjnych dla wszystkich uczniów, z pewnymi wyjątkami. Od ucznia wymaga się podstawowych umiejętności i wiadomości, o  których mowa w podstawie programowej. Dostosowanie wymagań dotyczy formy sprawdzania wiedzy, nie treści.

            - Pisemne sprawdziany uczennica pisze na kartkach od nauczyciela, zatem w większości są to testy wyboru, zdania niedokończone, teksty z lukami –pozwoli to skoncentrować się na kontrolowanej tematyce, a nie na poprawności pisania. Jeżeli pojawia się pytanie otwarte, jest dostateczna ilość miejsca na udzielenie odpowiedzi. Polecenia są podawane w prostszej formie ( jeśli jest taka możliwość). Przestrzennie arkusz jest tak skonstruowany, aby był czytelny dla uczennicy.

            - W czasie sprawdzianów zwiększam ilość czasu na rozwiązanie zadań ( sprawdzian jest ułożony na 30 min, zatem uczniowie z  dostosowaniem mają czas do końca lekcji na pisanie formy sprawdzającej. Dopuszczam możliwość pisania na przerwie, jeśli nie mam dyżuru). Po rozdaniu kartek omawiam polecenia.

            - Kartkówki uczennica pisze w takiej samej formie jak klasa. Wydłużeniu ulega tylko czas.

             

             

             

             

             

             

             

             

             

             

             

             

Lorem ipsum...