Rodzice

 

 

10 magicznych sztuczek aby mieć grzeczne dziecko

Rodzicu! Marzysz o tym, by mieć grzeczne dziecko? Mamy dla ciebie dobrą wiadomość. Możesz mu pomóc dobrze się zachowywać. Znamy sposoby, które sprawią, że dziecko chętnie będzie cię słuchało!

1. USTALAMY ZASADY I ICH PRZESTRZEGAMY

Mów o swoich oczekiwaniach używając prostych, krótkich zdań, np. "Chodzimy w kapciach", "Nie wolno bawić się jedzeniem". Im młodsze dziecko, tym krótsza pamięć, dlatego trzeba często te reguły przypominać. Ważne, aby reagować za każdym razem, gdy malec łamie zasadę. Jeśli zobaczy, że czasem przymykasz oko na to co robi (np. "Mama mówiła, że nie mogę bawić się komórką, a dziś mi ją dała") będą kłopoty z wyegzekwowaniem posłuszeństwa.

2. AKCEPTUJEMY UCZUCIA - KIERUJEMY ZACHOWANIEM

Umiejętność panowania nad uczuciami to prawdziwa sztuka, która nawet dorosłym nie zawsze się udaje. Trudno więc wymagać tego od dziecka. A jednak, gdy malec płacze lub się złości, często mówimy: "Jesteś niegrzeczny". Nie strofuj go za to, że rozpacza czy się denerwuje. Należy natomiast reagować wtedy, gdy łamie ważne zasady współżycia - chce cię bić lub coś niszczyć. Powiedz, że rozumiesz co czuje, podpowiedz jak może wyrazić uczucia w inny sposób: "Widzę, że jesteś na mnie zły, ale nie wolno bić - możesz uderzyć w poduszkę".

3. CZĘSTO CHWALIMY ZA TO, CO DOBRE

Zwykle komentujesz zachowanie dziecka, gdy jest niegrzeczne, a to, że cię słucha, przyjmujesz za oczywistość. Tymczasem pochwały są ważne - utrwalają dobre zachowania! Gdy malec posłusznie odłoży na półkę przedmiot, którym nie pozwoliłaś się bawić, doceń to mówiąc: "Podoba mi się, że tak szybko mnie posłuchałaś". Niech dziecko słyszy jak dobrze o nim mówisz przy innych np.: "Kacper bardzo pomógł mi dziś w zakupach. Lubię chodzić z nim do sklepu". Nawet krytykując malca, staraj się powiedzieć o nim coś dobrego: "Trochę kruszyłeś, ale wiem, że potrafisz jeść uważniej".

4. UPRZEDZAMY MALCA CO GO CZEKA

Nikt nie lubi przerywać nagle swoich zajęć i reagować "na gwizdek". Dziecku będzie łatwiej posłuchać cię, jeśli wcześniej zapowiesz polecenie np. "Zaraz poproszę cię na obiad, powiedz zabawkom, że będziesz musiała na chwilę od nich odejść".

5. ZAMIENIAMY POLECENIE NA ZABAWĘ

Postaraj się, żeby spełnianie twojego polecenia kojarzyło się dziecku z czymś atrakcyjnym np. "Posprzątaj klocki - spróbuj trafić nimi do pudełka", "Czas iść się kąpać - daj mi rękę, pociąg do wanny odjeżdża".

6. DAJEMY DZIECKU MOŻLIWOŚĆ WYBORU

Malec lubi czuć, że decyduje o swoich sprawach. Wydając polecenie, postaraj się, by poczuł, że ma wpływ na sytuację, np. "Nie wolno stawać na krześle, zejdź z niego lub zeskocz - jak wolisz", "Załóż sweterek - wolisz sam, czy mam ci pomóc?".

7. MÓWIMY KRÓTKO

Dziecko nie umie jeszcze długo koncentrować się na twoich słowach. Poza tym, podobnie jak każdy z nas, nie lubi słuchać długich narzekań na swój temat. Jeśli więc ociąga się z wypełnieniem twojego polecenia, zamiast wymówek: "Mówiłam ci, żebyś nie rzucał swojej piżamy na podłogę, ile razy trzeba ci to powtarzać, abyś mnie wreszcie posłuchał", lepiej wskazać na podłogę i powiedzieć krótko, ale stanowczo: "Synku, piżama do łóżka!".

8. NIE WYMAGAMY OD RAZU ZBYT WIELE

Pewnie chciałabyś jak najszybciej nauczyć dziecko dobrych manier. Ale na to potrzeba czasu. Nie oczekuj, że dwulatek będzie spokojnie siedział przy rodzinnym obiedzie, czterolatek z uśmiechem sam przyszykuje się do przedszkola. Nie dziw się, gdy pięciolatka zignoruje twoją znajomą, zamiast się przywitać. Potrzeba jeszcze wielu wspólnych posiłków i spotkań z ludźmi, aby twoje nauki przyniosły efekt. Pamiętaj o tym, a oszczędzisz sobie nerwów, a dziecku słuchania o tym, że jest niegrzeczne.

9. USTALAMY KONSEKWENCJE

Wydając polecenie czy zakazując czegoś dobrze zawsze rozważyć, co zrobisz, gdy malec nie będzie chciał posłuchać. Uprzedź go o tym, co się stanie: "Jeśli znowu sypniesz piachem, wyjdziesz z piaskownicy!", "Jeśli nie umyjesz zębów, nie dostaniesz jutro słodyczy." Oczywiście jeśli malec nie zareaguje, koniecznie trzeba dotrzymać słowa. Dobrze jest także pozwolić dziecku doświadczyć konsekwencji jego złego zachowania, np: "Bawiłeś się sokiem i wylałeś go - nie kupię ci drugiego".

10. KRYTYKUJEMY ZACHOWANIE, A NIE DZIECKO

Komentując złe zachowanie staraj się nie przyklejać dziecku "łatki", np: "Jesteś gapą", "Straszna z ciebie maruda". Takie słowa zapadają maluchowi w pamięć i mogą sprawić, że będzie zachowywać się jeszcze gorzej (skoro i tak mama źle o nim myśli). Krytykując dziecko postaraj się wskazywać na konkretne zachowania, np: "Nie podoba mi się, że krzyczysz na siostrę".

 

                                                                                                          Pedagog szkolny

 

WARTO WIEDZIEĆ

1. Jeżeli chcemy więcej wiedzieć o narkotykach czy dopalaczach polecam strony internetowe:

www.dopalaczeinfo.pl/

www.narkomania.gov.pl ( na tej stronie znajduje się ulotka dla rodziców-Nasze dzieci i zagrożenia- Dopalacze-wypalacze)

www.pogadaj.eu/ – na tej stronie poznacie Państwo:

- kilka pojęć fachowych i kilka pojęć slangowych,

- najczęstsze powody sięgania przez dzieci i młodzież po narkotyki,

- fazy uzależnienia,

- na co zwrócić uwagę,

- co powinni robić rodzice,

- kilka przepisów prawnych,

- następne strony www.

http://talk.hyperreal.info/forum – jeśli chcecie wiedzieć to, co Wasze dzieci…

2. Trochę wiadomości o „dopalaczach”.

Dopalacz (ang.smarts, legal highs, herbat highs, boosters) – termin nie posiadający charakteru naukowego, używany potocznie, dla nazywania grupy różnych substancji lub ich mieszanek o rzekomym bądź faktycznym działaniu psychotropowym, nieznajdujących się na liście substancji zabronionych przepisami Ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii.

Jak działają?

„Dopalacze”, jak większość substancji psychoaktywnych, działają na ośrodkowy układ nerwowy i po ich zażyciu zmienia się nastrój i zachowanie człowieka. Część substancji, najczęściej pochodzenia syntetycznego, daje efekty pobudzające przypominające skutki po zażyciu amfetaminy, kokainy lub acstasy. W grupie substancji pochodzenia naturalnego zachodzi duże zróżnicowanie w działaniu tych substancji. Często są to mieszanki ziół o działaniu psychotropowym i mogą działać zarówno uspakajająco, wywoływać euforię jak i działać psychodelicznie czy halucynogennie. Skutki użycia mogą być zbliżone do działania marihuany, haszyszu czy LSD lub też do skutków zatrucia organizmu toksynami, często nieznanego pochodzenia, co ogromnie komplikuje interwencję medyczną.

 

Objawy używania

Podobnie jak w przypadku narkotyków, objawy używania zależą od rodzaju substancji, przyjętej dawki, jak również od cech psychofizycznych danej osoby. Nie ma jednego wzorca reakcji na przyjętą substancję – tolerowana przez organizm jednego człowieka, dla innego może być groźną w skutkach trucizną. W zależności od substancji mogą wystąpić między innymi następujące objawy: przypływ energii, podwyższenie nastroju, rozdrażnienie, huśtawka nastroju, pobudzenie psychoruchowe, napady szału, stany depresyjne, halucynacje wzrokowo-słuchowe, a także utrata apetytu, bezsenność, przekrwienie gałek ocznych, wymioty, biegunka. Powodowane przez dopalacze zmiany świadomości lub stany pobudzenia ograniczają zdolność oceny i kontrolo sytuacji, co znacząco zwiększa ryzyko niebezpiecznego wypadku, odniesienia urazu, a także utraty przytomności. Używanie dopalaczy może także spowodować skutki śmiertelne.

Jak wyglądają?

Postać fizyczna produktów również zbliżona jest wyglądem do narkotyków. „Dopalacze” występują w postaci białego proszku, kapsułek lub tabletek, suszu roślinnego (liście, nasiona, ekstrakt, skręty), suszu grzybów. Mogą być przyjmowane doustnie, donosowo, w postaci wywaru lub do palenia.

Ryzyko związane z używaniem „dopalaczy”

Aktualna wiedza na temat ryzyka związanego z używaniem „dopalaczy” jest bardzo ograniczona, ale wiele wskazuje na to, że przyjmowanie tych substancji wiąże się z ryzykiem zdrowotnym, w tym także z uzależnieniem. W Polsce pojawiły się doniesienia, że w składzie „dopalaczy” mogą występować substancje nielegalne, w tym narkotyki o wysokim potencjale uzależniającym. Zagrożenie jest szczególnie wysokie w przypadku młodych osób, których organizmy są niezwykle podatne na wszelkie szkody zdrowotne. „Dopalacze” mogą być również substancjami wprowadzającymi dziecko w świat narkotyków.

CO ROBIĆ, GDY PODEJRZEWAMY, ŻE DZIECKO UŻYWA „DOPALACZY” LUB NARKOTYKÓW?

·         Nie zwlekaj. Zareaguj od razu, ale nie pod wpływem emocji – porozmawiaj z dzieckiem;

·         Zapytaj o powody- dlaczego używa tych substancji;

·         Uświadom mu konsekwencje i zagrożenia związane z ich używaniem;

·         Porozmawiaj na temat nacisku i manipulacji ze strony grupy biorącej „dopalacze”;

·         Powiedz, że martwisz się o nie i że zawiodło Twoje zaufanie;

·         Daj mu szansę poprawy, ale przyglądaj się uważnie postępowaniu;

·         Nie daj się przekonać argumentom dziecka, że to niegroźne, naturalne substancje, „bezpieczna alternatywa dla narkotyków” lub że to taka moda;

·         Jeżeli uznasz za konieczne wprowadź nowe zasady i konsekwencje ( czasowe cofnięcie przywilejów, ograniczenie rozmów telefonicznych, kontaktów z rówieśnikami, dostępu do komputera, itp.);

·         Jeżeli stwierdzisz, że zagrożenie jest poważne, szukaj pomocy u specjalistów ( psycholog, pedagog szkolny lub terapeuta uzależnień);

·         sprawdź czy w okolicy są sklepy z „dopalaczami”. Zawiąż koalicję z innymi rodzicami, porozmawiajcie o problemie w szkole – wspólnie łatwiej stawić czoła i znaleźć rozwiązanie.

Gdzie szukać pomocy?

- Antynarkotykowy telefon zaufania 801 199 990 czynny codziennie 16.00-21.00

- Informator placówek udzielających pomocy osobom z problemem narkotykowym dostępny na stronie: www.kbpn.gov.pl

- Antynarkotykowa Poradnia Internetowa www.narkomania.org.pl

- Stowarzyszenie „Szansa” Głogów, ul. Perseusza 13, tel.(76) 832 18 04

- Miejski Ośrodek Profilaktyki Uzależnień Głogów, ul. Legnicka 3, tel.(76) 727 47 00

- Poradnia Leczenia Uzależnień Głogów, ul. Kościuszki 15a, tel. (76) 837 31 67

- Towarzystwo Rodzin i Przyjaciół Dzieci Uzależnionych „Powrót z U”, Głogów, pl.Mieszka 11, tel. (76) 833 32 58  

 

                                                           Pedagog szkolny

 

Nagroda i kara w wychowaniu dziecka

                                                                                            

 

W wychowaniu chodzi przede wszystkim o wewnętrzną wartość człowieka.

Wychowanie dziecka to jedna z najtrudniejszych ról, jaką otrzymują rodzice. To oni odpowiadają za przygotowanie go do życia i  wprowadzanie w świat dorosłych. Wychowują dziecko przede wszystkim w sposób naturalny poprzez stopniowe wdrażanie form zachowania. Do prawidłowego przebiegu tego procesu potrzebna jest szczególna organizacja życia rodzinnego oraz odpowiedni klimat, który tworzy wzajemna miłość, poczucie bezpieczeństwa, przywiązanie. Mimo spełnienia tych wszystkich elementów, rodzice nie rzadko borykają się z problemami wychowawczymi swych pociech. Zastanawiają się jak postąpić w danej sytuacji, szukają rozwiązań szukając różnorakich metod wychowawczych zaczerpniętych z wzorców , jakimi sami byli wychowani. Często stosują metodę nagradzania i karania, która istotnie pełni ważną rolę w procesie wychowawczym dzięki, jednak jej nadużycie może być przyczyną niepożądanych efektów. Warto zatem przyjrzeć się bliżej i zastanowić, czym jest kara i nagroda, jakie funkcje spełnia w wychowaniu, jakie są rodzaje kar i nagród oraz jakie zasady obowiązują przy ich stosowaniu. 

KARA  - jest wszystkim tym, co sprawia dziecku przykrość, budzi niezadowolenie, utrudnia zaspokojenie potrzeb. Kara jest metodą , która nie uczy nowych zachowań, nie daje dziecku nic w zamian. Stosowanie kary ma miejsce wówczas , gdy zawodzą inne środki oddziaływania na dziecko. Jeżeli dziecko przechodzi do porządku dziennego pełnionym czynem, nie przeżywa go i jest gotowe popełnić go ponownie, wówczas kara jako środek ostrzeżenia będzie na pewno celowa.    

 

RODZAJE KAR  Wobec nieposłusznego dziecka można stosować :-dezaprobatę wyrażoną słowem lub w sposób niewerbalny przy pomocy gestu lub sposobem zachowania, -upomnienie słowne udzielane zdecydowanym tonem,-wymówkę lub naganę polegającą na wyrażeniu dezaprobaty z wyraźnym omówieniem przyczyn jej udzielania, -odosobnienie stosujemy wyjątkowo i tylko w stosunku do dzieci starszych.  Często spotykamy się z karą, której rodzice nadużywają, a jest nią bicie. Przemoc fizyczna w stosunku do dzieci jest środkiem antywychowawczym. To środek, który poniża godność  dziecka, budzi w nim skłonność do okrucieństwa i agresji wobec osób słabszych, a jednocześnie żal i nienawiść do osoby karzącej. Dzieci bite często kłamią i oszukują . Rezultatem bicia jest rozwinięcie osobowości zamkniętej w sobie nieszczerej. Stosowanie tej metody powoduje, że dziecko staje się niewrażliwe na łagodne środki dyscyplinujące. Zatem karząc należy pamiętać, aby nie były one zbyt ostre za drobne, jednorazowe przewinienia. Dziecko powinno być świadome popełnionego czynu, wiedzieć, co zrobiło że i za co zostało ukarane. Należy jednak wcześniej wysłuchać winowajcę, który wyrządził krzywdę i dać mu możliwość ją naprawić. W swych poczynaniach rodzice powinni wykazać się konsekwencją, gdyż jedynie wtedy będą one skuteczne. Rodzice powinni być też świadomi tego, że jeśli w swych działaniach  wychowawczych stosują kary, to muszą również używać nagród. Zatem karanie trzeba łączyć z nagrodą. Najpierw karzemy niewłaściwe zachowanie dążąc do jego wyeliminowania, a następnie doprowadzamy do wystąpienia zachowania właściwego i je nagradzamy.  

 

NAGRODA-  jest wszystkim tym, co sprawia dziecku przyjemność, budzi zadowolenie. jej skuteczność nie zależy od wartości materialnej prezent, lecz od faktu czy jest ona dowodem miłości rodziców. Niewątpliwie najcenniejszą nagrodą dla każdego dziecka jest miłość rodziców, która ma bardzo ważny wpływ na prawidłowy rozwój jego psychiki. Nie wyręczajmy się , zatem drogimi prezentami, które mają przekupić nasze pociechy lub zastąpić nimi naszą obecność. Raczej starajmy się spędzić z dziećmi jak najwięcej czasu, rozmawiać , bawić się, okazywać miłość, dzięki czemu będą się szybciej uczyły, lepiej rozwijały i odważniej sięgały po nowe doświadczenia. Nagroda w wychowaniu dziecka ma bardzo dużą wartość i warto ją stosować dostrzegając wysiłek dziecka i jego dobre chęci. 

 

 Znaczenie nagród:

-umacnia w dziecku wiarę we własne siły,

-realizuje potrzebę uznania i sukcesu,

-zachęca do podejmowania coraz trudniejszych zadań,

-sprawia radość i dobre samopoczucie ,

-wzmacnia więzi uczuciowe z osobami nagradzającymi.  

 

Najważniejsze rodzaje nagród:

-okazywanie uczucia miłości i radości, -uznanie słowne, -darzenie zaufaniem,- przywileje i nagrody rzeczowe.  Gdy prawidłowo będziemy używali nagrody początkowo dziecko będzie spełniało polecenie rodziców by uzyskać ich aprobatę z czasem jednak będzie je wypełniało z własnej woli, bez kontroli i nadzoru.  

  

 Zasady stosowania nagród:

-nagroda powinna zaspakajać pragnienie dziecka,

-powinna występować po konkretnym uczynku,

-powinna być urozmaicona,

-powinna być stosowana znacznie częściej niż kara.   

Stosując w procesie wychowania system kar i nagród każdy rodzic musi pamiętać o ważnej zasadzie wychowawczej, jaką jest indywidualizacja. Każde dziecko jest inne, różni się pod względem stopnia wrażliwości i odporności systemu nerwowego. Zatem dobór nagród i kar wraz ze ścisłym uwzględnieniem zasad ich stosowania powinien być starannie dobrany tak aby w swych oddziaływaniach przynosił pożądane skutki i nie wyrządził dziecku krzywdy. Ważna jest również jednolitość oddziaływań wychowawczych oraz współpraca rodziców z nauczycielami przedszkoli i szkół, którzy są odpowiedzialni nie tylko za przekazywanie wiedzy dydaktycznej, ale również kształtowanie osobowości dziecka i jego systemu wartości.   

Na koniec kilka rad;

-Najskuteczniejszy jest układ: silne nagradzanie (uwzględniając pragnienie dziecka) i słabe kary.

-Jeżeli stosowanie kar jest konieczne trzeba łączyć je z nagrodą; najpierw karzemy niewłaściwe zachowanie, następnie doprowadzamy do wystąpienia zachowania właściwego i wówczas je nagradzamy. Należy zauważyć każdą poprawę w zachowaniu dziecka.

-Ważnym warunkiem skuteczności nagradzania i karania jest akceptacja przez dziecko osoby nagradzającej czy karzącej.

Tylko wychowawca posiadający autorytet może ucieszyć dziecko nagrodą lub wymierzyć skutecznie karę.

Stosując w wychowaniu system nagród i kar, pamiętajmy o potrzebie uwzględniania ważnej zasady - indywidualizacji.  

Każde dziecko jest inne. Jedno jest bardzo wrażliwe, szybko i mocno reaguje na uwagi wychowawcy, a inne posiada silny, odporny system nerwowy.  Dla jednego dziecka karą wystarczająco skuteczną będzie ciche, indywidualne zwrócenie uwagi, inne natomiast zareaguje dopiero w wyniku głośnej i zdecydowanej nagany, czego jeszcze inne w ogóle nie zauważy.   

 

Proponowana literatura:

1. A. Faber "Jak mówić, żeby dzieci nas słuchały - jak słuchać, żeby dzieci do nas mówiły"

2. I. Jundził "Nagroda i kara w wychowaniu" 

3. J. Maciaszek "Nagroda i kara w wychowaniu dziecka"  

 

 

                                Pedagog szkolny